 |
| Beau en papa thuis (Kabale) |
Wie is dat? Papa. Hij spreekt luid en nadrukkelijk. Maar hoe vlot de aanpassing in Kampala ook ging, hij knippert toch even met de ogen: nu is er ook ‘papa thuis’. Dat was hij nog niet gewoon. Een nieuwe persoon in zijn vertrouwde omgeving.
Nog één dagje uitrusten en hij kan terug naar school. Hij heeft zo zijn gewoonten. Hij doet de dingen graag zelf b.v. zijn lepeltje nemen, demonstreert zijn nummertje -in volwassen schoenen lopen-, wordt door iedereen in de nabije omgeving bij naam aangesproken -dat is goed, het vermindert de risico’s. |
| Met mama en papa aan de schoolpoort |
Ik moet me legitimeren wanneer ik hem op school ga afhalen -perfect. Hij knippert opnieuw met de ogen; gelukkig zeggen de juffen: “papa is daar”. Hij loopt snel voor zijn tasje dat achter in de klas staat. Op de hele school zie ik alleen maar zwarte kinderen. Na één week Kabale bedenk ik dat ik nog geen enkele blanke heb gezien.
‘Bishop Asili Memorial school’ is op en top gericht op dril en academische prestaties. Het begint al van in de eerste kleuterklas. ‘Paper and pencil’ zijn aan de orde van de dag. De klaswand hangt van boven tot onder vol met tekeningen en letters die je met een lange stok kan aanwijzen.
 |
| Beau en papa kopen een nieuwe fiets bij de Indiër |
Het is niet meteen mijn kijk op kleuteropvoeding. Zelf probeer ik alle dagen iets extra met Beau te doen. Een wandeling naar een terrasje, cente wafels gaan kopen, filmpjes kijken, babbelspelletjes doen -hij spreekt meer Rukiga dan Engels-, voetballen, fietsen, op de blog kijken… hij kent iedereen bij naam.
 |
| Beau met papa |
Het project voor jongeren met een verstandelijke beperking is voor Beau “het huis van Sarah en Bridget”. Over ownership gesproken. Het ergert me mateloos dat mijn thuisgemeente Laarne het project niet steunt.
 |
| Bridget, Sarah en Mercy |