.jpg)
Ik heb het boek ‘Tussen twee werelden. Een leven in Europa en Afrika.’ van Georges Kamanayo gelezen. De woorden die me het meeste zijn bijgebleven zijn ‘identiteit’ en ‘alter ego’ (letterlijk ‘het andere ik’ of tweede persoonlijkheid).
De metissen, in de koloniale periode geboren uit een Afrikaanse moeder en een Europese vader, worstelen door hun dubbele afkomst en omdat ze verwaarloosd worden door hun blanke vaders met hun identiteit.
Bij het lezen van het boek heb ik me telkens weer de vraag gesteld wat ik er uit kan leren over Beau en zijn beleving.
Ondanks zijn aparte huidskleur voelt K. zich als de andere kinderen en leert hij de traditionele gebruiken. Maar geleidelijkaan begint hij zich af te vragen waarom zijn vrienden hem ‘kazungu’ -kleine blanke- noemen. Vragen die uitmonden in vragen over zijn afwezige vader.
Tegelijkertijd is er het verhaal dat zijn speelkameraadjes hem als kind achterlaten in een grot waar ze samen verstoppertje spelen. Wanneer hij 40 jaar later terugkeert naar Rwanda om de film Kazungu te maken, verneemt K. dat zijn kameraadjes de uitgang van de grot met struiken hadden gebarricadeerd met de bedoeling hem levend te begraven…
K. leeft tussen twee werelden en balanceert tussen twee identiteiten: die van het kind van een ‘muzungu’ en die van het kind van zijn Afrikaanse moeder, grootmoeder en zwarte gemeenschap/de geest van zijn voorouders.
K. schrijft dat vanaf zijn vijfde jaar, toen hij voor het eerst naar school ging, hij bezig is geweest met vragen over zijn ‘identiteit’. Waarom was mijn huidskleur lichter dan die van mijn zwarte kameraden? Waarschijnlijk was er toen al een soort zelfonderzoek begonnen, en dat is mijn hele leven blijven doorgaan.
Finaal besluit hij: men zal mij moeten accepteren als bicultureel en binationaal, als metis én niet als indringer. Ik ben geen halfbloed; ik ben dubbel bloed. Hij droomt ervan dat de metissen verbindend zullen optreden tussen zijn vader- en zijn moedercontinent.
Noot: Kamanayo komt eerder al aan het woord in post 68 en post 84.